Wypadki i przypadki

Aaaaa…. Zapomniałem powiedzieć, że wczoraj jak wróciłem ze spaceru to gdy wyszedłem z ubikacji to się wywróciłem. Musiała mnie zbierać z ziemi moja mama. Tej nocy również obudziłem się bo miałem duża „ochotę” na siusiu. Po trzecim razie udało mi się wstać tzn. byłem w pionie przy chodziku. Bardzo ale to bardzo chciało mi się siusiu. Próbowałem kicać przy chodziku i gdy byłem już przy WC to poczułem to. Zaczęło płynąć po mojej nodze do buta, a gdy już się napełniło to reszta wylądowała wokół mnie. Tak się szczęśliwie składa, że łazienkę w której mógłbym się umyć i przebrać mam obok. Chciałem to zrobić ale pośliznąłem się na szczynach i w nich wylądowałem. Zanim w ogóle udało mi się ustawić w pozycji do zajścia do pokoju to już cały byłem w szczochach. Przy okazji gdy szedłem do pokoju by wstać to rozmazałem wszystko po przedpokoju. Jak już udało mi się wrócić do łazienki by się umyć to znów był hardcore. Oszczędzę tego opisu bo się denerwuję.

Nie tak dawno byłem w galerii. Poszedłem do WC i gdy już kończyłem i zapinałem guzik w rozporku to straciłem równowagę. Wywinąłem orła. Leżałem na ziemi. Sznureczka alarmowego nie mogłem dosięgnąć. Dopiero po 30 min. pani z WC zorientowała się i podeszła do drzwi. Gdy już udało jej się wejść to chciała mi pomóc wstać ale robiła to nieumiejętnie i nie miała tyle siły. Przyszedł ochroniarz, który też rwał mnie do góry jak wór ziemniaków ale on przynajmniej miał siłę. Przy drzwiach zrobiło się zbiegowisko. Aż dziw, że nie ma z tego filmu na YouTubie. Poszukam go. Może znajdę.

U dentysty też kiedyś zrobiłem bajzel podczas przesiadania się na fotel. Straciłem równowagę i gdy tak wymachiwałem rękami by złapać równowagę to machnąłem w zestaw wierteł stomatologicznych itp. co było na stoliku. Wszystko zmiotłem na ziemię. Takich przypadków - wypadków jest znacznie więcej. Kilka tygodniowo chodź o mniejszym kalibrze niż te opisane powyżej. Najbardziej niepokojący jest trend, a jak on wygląda każdy widzi.

Mam orzeczenie o niepełnosprawności i niezdolności do samodzielnej egzystencji. Teraz rozumiem o co chodzi. Staję się niebezpieczny dla siebie i otoczenia. Nie piszę nic na blogu albo robię to coraz rzadziej bo nie mam o czym pisać skoro 95% czasu spędzam na siedząco lub leżąco na łóżku. Pozostałe 5% to moje wyprawy do łazienki lub wc. Zazwyczaj towarzyszą im przekleństwa i złość na swoje ciało, a w 100% go nie akceptuję.

Nie wychodzę z domu bo nie mam sił by się ubrać. Jestem mokry i spocony zanim wyjdę. Ja się nie poddaję. To jest tak jak z wieszaniem firanek. Kiedyś to robiłem, a teraz już nie daję rady. Czy to jest poddanie? Będę robił to co teraz czyli siedział lub leżał na łóżku. Wszystko co mogłem już zrobiłem. Nie skoczę z okna, nie łyknę tabletek. Nie mam depresji. Idąc w 2005 roku do szpitala po diagnozę wiedziałem, czułem, że to będzie SM. Dziś też tak się czuję. Wiem co ze mną zrobi choroba i nic na to nie poradzę. Nie jestem również jak Janusz Świtaj z fundacji Anny Dymnej "Mimo Wszystko". Oni go tam postawili na nogi. Ma pomoc asystenta i rodziców. Nie akceptuję takiego życia, że ludzie tańczą w okół mnie bo ja jestem kaleką. To właśnie z takim życiem nie mogę się pogodzić i nigdy się nie pogodzę nawet za cenę wstania z łóżka. Dla mnie moje życie jest upokarzające, a zaczyna być coraz bardziej odrażające. Bardzo żałuję, że postęp choroby, mój niedowład fizyczny nie postępuje razem z ubytkami świadomości. Byłoby dla mnie o wiele łatwiej. Dziś najchętniej poszedłbym do apteki i wykupił receptę na śpiączkę farmakologiczną.

Za słowa wsparcia bardzo dziękuje. Wiem, że są szczere.