Impreza i esemowy kac

Wczoraj byliśmy na imprezie. Imprezka fajna, po 23 przenieśliśmy się do miasta na tańce. Do miasta dotarliśmy ale nie na balety bo jedna z naszych imprezowiczek nadużyła alkoholu. Mimo to było bardzo, bardzo fajnie chodź szkoda, że tak krótko.

Dzisiaj zdałem sobie sprawę, że ta cała moja rehabilitacja to jakieś totalne gówno. Mój SM nie odpuszcza. Tylko Ola wierzy, że jeszcze nogi będę podnosił. Mnie jest coraz trudniej w to uwierzyć ponieważ ciągle, ciągle słabnę. Codziennie mam coraz większe trudności z chodzeniem, coraz gorzej i trudniej jest mi przekładać nogi i je podnosić. Wczoraj poszedłem z kijami nordic walking do pokoju mojej mamy w którym jest dywan by zamknąć okno i wiecie co? Nie dotarłem do okna ponieważ nie byłem wstanie przesuwać, podnosić, stawiać kroków. Jak bym miał nogi zabetonowane:(

Dzisiaj dużo ćwiczę i nic z tego nie ma, nawet nie ma o czym pisać na blogu bo nie mam o czym pisać. Przecież nie będę pisał ciągle o tym ile zrobiłem przysiadów albo innych powtórzeń, a na inne sprawy nie mam siły po całym dniu rehabilitacji.

Może powinienem i coraz bardziej skłaniam się właśnie w tym kierunku by zrezygnować z rehabilitacji, z marzeń, że może jeszcze będę mógł gdzieś pójść, nie daleko, o kulach czy kijach ale samodzielnie, że będę mógł zejść i wyjść po schodach i nie będę wykończony. Teraz życie ucieka mi przez palce albo SM, a ja pędzę lotem błyskawicy do wyra.

Może lepiej coś jeszcze zobaczyć, przeżyć, zanim i tak stanie się nieuniknione?