Życie bez życia

W ramach tego programu w skład którego mam m. in. rehabilitacje to przychodzi do mnie raz w tygodniu psycholog.

Rozmawiamy o życiu. O tym jakie ono jest. Pyta mnie o moje obecne życie i przemyślenia.To co słyszy ode mnie to są smutne rzeczy bo takie to moje życie jest. Ono się składa z samych ograniczeń, a to co zostało to mi nie odpowiada. Andżelika bała się, że jestem przez to smutny ale tak nie jest. 

Każdy kto mnie zna to wie, że jestem pogodny, uśmiechnięty, wesoły bo taki jest mój charakter. Rzadko mi się zdarza narzekać ale jeśli ktoś mnie ciągnie za język i pyta się mnie o moje obecne życie to co mam pisać? Mam kłamać, że mogę wszystko? Że mam cudowne życie? Przecież musiałbym kłamać, a tego robić nie lubię.

Tak samo jest z tym blogiem. Siadam do niego wieczorem i zaczynam opisywać to chu... życie i od razu chce mi się rzygać, a jak napisałem wyżej nie lubię narzekać. Naprawdę na co dzień o tym swoim jestestwie nie myślę. Nie analizuję życia, choroby i co ze mną będzie bo nie mam na to wpływu. Gdybym się codziennie kładł do łóżka z obszerną analizą jakie to moje życie jest "cudowne" to już dawno byłbym klientem szpitala psychiatrycznego. Obrałem inny sposób na życie ale mam nieodparte wrażenie że to jest życie bez życia.

Miałem wieczorem rehabilitację. To było bardzo dziwne ale czułem się wyjątkowo sprawny, a powinno być odwrotnie. Czy to jest normalne? Czy mój SM jest normalny? A może ja nie jestem normalny?:-)