Jakoś ciągle nie mogę dotrzeć na basen. Ćwiczę codziennie, i na rowerze i te ćwiczenia które mam rozpisane przez Olę ale na basen dotrzeć nie mogę. Jak mam się mordować z zejściem po schodach, a potem wyjść z powrotem to mi się odniechciewa wszystkiego. Jak się doda jeszcze fakt, że mam się mordować po tych schodach w taki upał to wolę posiedzieć w domu.
Noga już prawie mi się wygoiła, a w przyszłości ponowny upadek nie powinien mieć już takich krwawych konsekwencji, ponieważ mój sąsiad naprawił mi próg do łazienki i uszkodzone (ubite) a ostre krawędzie zamaskował metalowo - mosiężnymi kątownikami. Na razie nie próbowałem extremalnych upadków. Miejmy nadzieję, że to więcej nie będzie miało miejsc aczkolwiek gdybym był taki pewny to pewnie nie pozwoliłbym na naprawę uszkodzeń w łazience.
Dzisiaj miałem zamiar iść na basen przed meczem eliminacji do Ligii Mistrzów, Wisła Kraków – Skonto Ryga ale nie wyrobię czasowo. Mecz zaczyna się o 20.30, a skoro tak to pomyślałem, że uda się pogodzić ze sobą i jedno i drugie. Niestety ale muszę przed meczem odebrać identyfikator. Niby nic ale nie lubię się spieszyć. Jak się zaczynam śpieszyć to odrazu wzrasta spastyka, a ja się zaczynam denerwować. Gdy się denerwuję to spastyka znów rośnie. Tak więc po przeanalizowaniu wszystkich za i przeciw stwierdzam, że basen dzisiaj odpuszczę.
A może złej baletnicy spódnica przeszkadza?
W sierpniu 1989, podczas pobytu w Zakopanem udałam się z 9-letnim wówczas synem na Giewont. Towarzyszyła nam poznanianka, wdowa z dwojgiem nastoletnich dzieci. Szliśmy chyba najłatwiejszą trasą, przez Polanę Kondratową, ale dla ceprów nie ma łatwych podejść na Giewont - jak sądzę. Maszerowaliśmy dziarsko, bo zależało nam, żeby zdążyć do domu wczasowego na obiad. Zanim wspięliśmy się pod krzyż moja towarzyszka powiedziała mi, że choruje na stwardnienie rozsiane. Wtedy nie wiedziałam nawet, co to jest za choroba. Do dziś niewiele o niej wiem, poza tym, że jest podstępna i nie odpuszcza. Mam sąsiadkę z parteru, która też cierpi na SM. Sąsiadka wygląda normalnie (cokolwiek to znaczy) i nikt, kto nie wie, nie przypuszcza, że może być ciężko chora.
OdpowiedzUsuńWłaściwie nie wiem, dlaczego o tym napisałam. Może Ty znajdziesz w tym komentarzu jakiś sens?